นั่นสิ ! ตอนแรกที่รู้ว่าต้องทำคีโม

คิดไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร
รู้แค่ว่า หนึ่ง..เราต้องหัวล้าน
สอง..เราต้องหน้าซีด ไร้คิ้ว
(ซึ่งถ้า ผญ ไม่แต่งหน้า มันก็ซีดไม่ต่างกัน)
สาม…เราจะดูไม่มีแรง
สี่…เราจะอาเจียน โอ๊กอ๊าก

เดี๋ยวๆๆ นั่นมันในหนัง ในละคร
เอาจริงๆ ยังไม่เคยเห็นหรือรู้จักมนุษย์คีโมตัวเป็นๆ
รู้แต่แม่ง โดนสื่อฝังหัวมาแต่เด็กว่า
ภาพลักษณ์มันแย่มาก !

เวลาบอกคนแถวบ้านว่าไป “ให้คีโม”
ทุกคนแม่งดูเศร้า ทำหน้าเหมือนกรูกำลังจะไปรบ
อีโมชั่นนอลกันตรึม บรรยากาศอึนชิบ
“โชคดีนะน้อง” “บุญรักษานะ”

แต่ในโรงพยาบาลมันไม่ได้เรียกว่าอย่างงั้นไง
หมอและพยาบาลส่วนใหญ่ไม่ได้เรียกว่า “ให้คีโม”
เค้าเรียกว่า “ให้ยา”
เออ ค่อยฟังดูดีโพสิทิฟติ๊งกิ๊งขึ้นมาหน่อย
เพราะจริงๆ คีโม มันก็คือการ “ให้ยา” เพื่อรักษาเรานะ

“การให้ยา” แก่ผู้ป่วยมะเร็งก็เหมือนกับการให้น้ำเกลือทั่วไป
พยาบาลจะมาเปิดเส้น แทงเข็ม ไว้ก่อน
และเมื่อห้องยาผสมยาคีโมกับน้ำเกลือเสร็จเป็นขวดเดียว
พยาบาลก็จะเอามาต่อสายเข้ากับเส้นเลือดเรา
ดริฟยาเข้าร่าง บางสูตรอาจไม่กี่ชั่วโมง
บางสูตรก็อาจเป็นวันๆ ขึ้นอยู่กับชนิดโรค และสูตรยาจ้า

และแน่นอนครั้งแรกของทุกคน
ย่อมตื่นเต้น เกร็ง กลัวเจ็บ กันเป็นธรรมดา
(หมายถึงการให้ยานะ ไม่ใช่อย่างอื่น ><)
โดยส่วนตัว เบลล์ก็ศึกษาเตรียมการอย่างดี
อ่านแม่งทุกบล็อก ทุกเว็บทั้งภาษาไทย/อังกฤษ

การได้รับยาก็มีผลข้างเคียงบ้างไม่มาก
แค่ตั้งแต่ Top to Toe
อาจทำให้แพ้ พะอืดพะอม ปวดหัว
อาเจียน วินเวียง คลื่นไส้ นอนไม่หลับ
ถ่ายไม่ออก ท้องเสีย มีผื่นขึ้น คัน
เป็นแผลในปาก กินอะไรไม่อร่อย
ปวดเมื่อยตามตัว สีผิวเปลี่ยน
ต่อมความรู้สึกเพี๊ยน กลิ่นหอมเป็นเหม็น
กินจืดรู้สึกเค็ม เลือดจาง เม็ดเลือดขาวต่ำ
อารมณ์แปรปรวน บางทีก็ Alert บางทีก็อึน

โอ้โห ทำไมเอฟเฟกมันเยอะจังวะ
นี่มันยาช่วยรักษา หรือยาช่วยซ้ำเติมร่างวะเนี่ย
ในใจตอนนั้นคิดว่า เราคงไม่ซวยเป็นหมดหรอกนะ
เค้าคงเขียนไว้เผื่อๆ ให้คนเลือกเป็นบางอย่าง

แต่ที่ไหนได้ที่เค้าบอกมา 4 บรรทัด
นี่โดนไป 3 บรรทัดครึ่ง ประสบการณ์จัดเต็ม
เรียกได้ว่า แพ้ยา ขนานหนัก

และวันแรกที่ได้รับยา เมนดันมา เลือดสาดอีก
ตอนที่มดลูกอู้ เมนไม่มา 7-8 เดือน
เราก็อุตส่าห์ดีใจ ไม่ต้องเปลืองผ้าอนามัย
แต่พอเมนกลับมา ก็ดันเลือกวันได้พอดีเป๊ะ
วันให้ยาเข็มแรก !! หรือนี่มดลูกฉันจะตื่นเต้น
อยากรับน้อง แสดงตัวว่าพร้อมทำงาน !

เพลียสัดรัฐเซียกว่าเดิมค่ะตอนนั้น
ทั้งไอหนักมาก นอนราบไม่ได้ เหนื่อย
กินอะไรไม่ลง อาเจียน เหม็น มึน ท้องเสีย
ปากเปื่อย ปวดเส้น ปวดกระดูก เพลีย

สภาพร่างนี่คือ เหมือนคนแถวบ้านคิดจริงๆค่ะ
“นี่เมิงไปรบมาหรอ”

แต่นั่นก็คือการแพ้ยาครั้งแรกและครั้งเดียวของเบลล์ค่ะ เทคนิคง่ายๆที่ทำให้การให้ยา อีก 25 ครั้งต่อมาดีงาม คือการ “บ่น” ค่ะ บ่นให้หมอ พยาบาล ญาติ ฟัง

หลังจากนั้นได้ยามาอุดปาก กู้ร่าง ฟื้นชีพเลยค่ะ

อย่าไปทนค่ะ งดดราม่า นางเอกพระเอกสมัยใหม่ต้องแสดงออกค่ะ
ไม่งั้นไม่มีใครรู้ค่ะ ว่าเมิงเป็นอะไร

ไอหนักมาก >> กินยาแก้ไอ จิบน้ำอุ่นบ่อยๆ
นอนราบไม่ได้ >> ใช้หมอนหนุน ต่อท่ออ๊อกซิเจนช่วย
กินอะไรไม่ลง พะอืดพะอม >> กินยาแก้อาเจียน
มีตั้งแต่ 3 บาท ,60 บาท ,1200 บาท เลือกตามอัธยาศัย
ท้องเสีย>>ส่งอุนจิเพาะเชื้อ >> กินยาฆ่าเชื้อ
ปากเปื่อย >> บ้วนน้ำเกลือ
ปวดเส้น >> ทาเจล
ปวดกระดูก >> กินยาแก้ปวด
เพลีย >> เจาะเลือด >> ให้เลือด >> ฟื้นชีพ
_________________________________________________

ทุกอาการ ไม่ว่าจะเล็กจะน้อย เราก็ไม่ควรมองข้าม
อย่าอดทน อย่าคิดว่า “ไม่เป็นไรหรอก”
ไม่แน่ใจ ไปรพ.ขอ Xray เจาะเลือด
เพราะอาการเล็กๆน้อยๆนั่นแหละ
คือสัญญาณเตือนที่อาจอันตรายถึงชีวิตได้