แต่ทุกๆทางเลือกคือการแลก
การเลือกใช้ชีวิตไม่คิดถึงร่าง
คือ ทางเลือกที่เป็นบทเรียนชีวิตให้กับเราแบบจำจนวันตาย!

เราเริ่มไอหนักขึ้นเรื่อยๆ หลังลงวิ่งแข่งกีฬาสามัคคีเกมส์
ในใจคิดว่าเป็นเพราะอากาศแบบผู้ดีอังกฤษ
ใครที่เคยไปเหยียบเกาะนี้คงเข้าใจได้ดี
ว่าทำไมผู้ดีอังกฤษถึงต้องถือร่ม
เดิน 3 ก้าวฝนตก เดิน 5 ก้าวลมมา
เดินอีก 8 ก้าวแดดออก อ้าวดีออก
ด้วยอากาศลูกผีลูกคนทำให้เราไอเรื้อรังมาเรื่อยๆ 4 เดือน
อัดยาปฎิชีวนะหลายชุดก็ไม่หาย แต่คิดว่าก็คงไม่มีอะไร

จะนัดหมอที่โน่นก็แสนยุ่งยาก
นัดล่วงหน้าสามอาทิตย์พอเจอหน้ากัน
ก็คุยๆอาการทั่วไปแล้วฟังปอด หมอบอกว่า
เราน่าจะเป็นไอกรน ในใจตอนนั้นคิดว่า
“ตรูฉีดวัคซีนคอตีบ-บาดทะยัก-ไอกรน” มาตั้งแต่เด็ก
วัคซีนชุดนี้จำได้แม่นเพราะฉีดหลายรอบแล้ว
จะมาเป็นได้อย่างไร ไอไม่เชื่อยูหรอกนะ
คุณหมอเลยให้เราไป x-ray ปอดเพิ่ม
คิว x-ray ก็ไม่นาน ก็แค่อีกหลายอาทิตย์
พอ x-ray เสร็จ ค่อยกลับมาเจอกัน
รวมทั้งหมดทั้งมวลก็ประมาณ 2 เดือน

โอเค ไม่เป็นไร ตอนนั้นก็กลับจากทริปฝรั่งเศสพอดี
ชั้นรอไหว ชั้นไม่รีบ แต่ร่างอะเริ่มไม่ไหวแล้ว

เราเริ่มมีเหงื่อออกที่หลังตอนกลางคืน
(โอเค อาจเป็นเพราะว่าผ้าห่มขมเป็ดชั้นดีที่สอยตอนไป Outlet)

เราเริ่มผมร่วง
(สงสัยอาบน้ำร้อนมากไปกับแพ้แชมพูเลยสลัดขนใหญ่)

เราเริ่มน้ำหนักลง
(คงเป็นเพราะไอเยอะ กินอะไรก็ไอ เลยไม่อยากกินอะไร)

เรามีไข้ต่ำๆตอนกลางคืน
(เราชอบเปิดหน้าต่างนอนก็คงหนาวๆบ้างเป็นธรรมดามั้ง)

เราไม่มีเมนหลายเดือน
(เราคงท้องมั้ง เฮ้ย !! ไม่ใช่โว้ย ยังไม่มีแฟน แต่เพื่อนสาวโสดเมนก็ไม่มาเหมือนกัน)

เราเริ่มเป็นลมตอนอยู่คนเดียวในห้องครัว
(ในใจตอนนั้นคิดว่าสงสัยผัดผักบุ้งไฟแดงแล้วสำลักควันฝีมือตัวเอง)

แต่มันคงไม่ใช่ผักบุ้งละ
เพราะเราก็เป็นลมอีกรอบในผับเช่นกัน
ทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มอะไรมากเลย
และก็ยังไม่ได้เจอผู้ชายให้น่าเป็นลมใกล้ๆด้วย

คืนที่ไอหนัก มีไข้ เป็นลม และเป็นคืนที่ต้องส่งงานกลุ่ม 100%
เพื่อนต่างชาติดูสภาพแล้วไม่น่าจะไหว
เลยถามว่าสภาพแบบนี้ยูจะสอบไฟนอลอาทิตย์หน้าได้หรอ
ณ จุดนั้น เออหวะ กลัวสอบไม่ไหว กลัวไม่ผ่าน กลัวไม่จบ

ด้วยราคาโปรโมชั่น ตั๋วแขกสุดเลิศ ทำให้เรา
ตัดสินใจจองตั๋วเครื่องบินกลับไทยทันที
โทรไปนัดหมอที่กรุงเทพเฉพาะทางด้านหอบหืด ภูมิแพ้
กะว่าแค่ไปดริฟยา 1-2 ขวดเข้าร่างฉีดยาอัดซักเข็มสองเข็ม
แล้วค่อยกลับมาสอบต่อ เที่ยวต่อ

แต่ใครจะรู้ว่า นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้นั่งเครื่องบิน
และเราก็ไม่ได้กลับไปอังกฤษอีกเลย