“นี่เรากำลังยื้ออยู่หรือเปล่า เราเป็นภาระให้คนอื่นหรือเปล่า”

และก็เป็นวันที่ตัดสินใจถามป๊าตรงๆตอนกินข้าวว่า

เรา : ป๊า เหนื่อยมั้ย ?
ป๊า : ……………..

(ป๊าทิ้งจานข้าวและเดินไปที่ประตู เป็นครั้งแรกที่ป๊าเงียบและหันหลังให้เรา เรารู้สึกว่าป๊ากำลังสะอื้นเล็กๆอยู่หน้าประตู)

ในใจตอนนั้นเรารู้เลยว่าป๊าเหนื่อยมาก ป๊าท้อมาก

“ถ้าป๊าต้องเหนื่อยต้องเครียดขนาดนี้ ป๊าก็ปล่อยเราไปเถอะ”

นี่คือสิ่งที่เรากำลังจะบอก
แต่ป๊ารู้ว่าเราจะพูดอะไร ป๊าจึงเดินออกจากห้องไปก่อน

ตลอดเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา
ป๊าต้องวิ่งมาส่งข้าวที่ รพ. ตั้งแต่ 7 โมงเช้า
ระหว่างวันก็กังวลว่าลูกจะไม่ตื่นมากินข้าวกินยา
โทรมาปลุกและเช็คตลอดว่ากินอะไรหรือยัง
พอตกบ่ายก็วิ่งมา รพ.อีกรอบเพื่อมาดักรอคุยกับหมอ
ตอนเย็นก็เข้ามาอุ่นข้าวให้ มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อน
นั่งหลับจนกระทั่งคนนอนเฝ้ากะดึกมา

ถ้าป๊า “ปล่อยมือ” เราตั้งแต่วันนั้น ก็คงไม่มีเราในวันนี้

มันอาจเป็นกรรมของป๊า
หรือมันอาจเป็นบุญของเรา
ที่ทำให้เราเกิดมาเป็นพ่อลูกกัน
แต่ไม่ว่าชีวิตเรามันจะแย่แค่ไหน
เราก็ไม่เคยหมดหวังเพราะเรารู้ว่า
ป๊าจะอยู่ข้างเราตลอด

ขอบคุณช่วงเวลาป่วยที่ทำให้รู้ว่าความรักของพ่อมันยิ่งใหญ่ขนาดไหน

แต่จะดีกว่าไหมถ้าเราจะบอกรักกันในวันที่เรายังแข็งแรงทั้งกายและใจ

อย่าลืมแสดงออกให้คนใกล้ตัวรับรู้ก่อนที่มันจะสายเกินไป

สุขสันต์วันพ่อค่ะ
5/12/15